Αρκετές φορές μπορεί να βρισκόμαστε σε σχέσεις με άνθρώπους που νιώθουμε πως δε μας καταλαβαίνουν, χωρίς να είναι ξεκάθαρο όμως αν αυτό οφείλεται στο ότι μπορεί να μην καταλαβαίνουμε οι ίδιοι τις ανάγκες μας ή πώς να τις επικοινωνήσουμε, ή αν υπάρχει ένα κομμάτι μας που νιώθει διαρκώς ανικανοποίητο. Ενδεχομένως να επαναλαμβάνουμε μια αντίδραση προς κάποια τραυματική σχέση του παρελθόντος που δε μπορούμε να ξεπεράσουμε. Συμβαίνει συχνά επίσης να νιώθουμε πως δεν αξίζουμε την αγάπη και την εκτίμηση των άλλων, πως δεν είμαστε ελκυστικοί ή ενδιαφέροντες, νιώθοντας μοναξιά, ακόμα και όταν γύρω μας μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για εμάς και που μπορεί να μας θαυμάζουν.

Συχνά αποφεύγουμε τις πολύ κοντινές σχέσεις γιατί η εγγύτητα στη σχέση φαίνεται να είναι μια κατάσταση με πολλές απαιτήσεις και συνεχείς προκλήσεις. Εξάλλου όλοι επιθυμούμε να αισθανόμαστε αυτόνομοι και ανεξάρτητοι στη ζωή μας, όμως το πρόβλημα είναι όταν η αναζήτηση της ανεξαρτησίας αποτελεί μια καλά οργανωμένη ψυχική άμυνα στη βαθύτερη δυσκολία μας να συνδεθούμε με τους άλλους ανθρώπους, με συνέπεια για παράδειγμα να επικεντρωνόμαστε στην ικανοποίηση που έρχεται μέσα από άλλους στόχους όπως η επαγγελματική καριέρα, όπου μπορεί να νιώθουμε πιο πλήρεις και πιο ασφαλείς, χωρίς να διακυβεύεται η ανεξαρτησία μας και χωρίς να υπάρχουν προσδοκίες για κοντινότερες σχέσεις. Ως αποτέλεσμα μπορεί στις συναναστροφές μας να νιώθουμε άνετα συζητώντας για επαγγελματικά ζητήματα, μιας και σε αυτό το επίπεδο μπορεί να νιώθουμε πως είμαστε επαρκείς, όμως να μας δυσκολεύει ιδιαίτερα όταν χρειάζεται ή έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε τα συναισθήματά μας, τις εμπειρίες μας και τους βαθύτερους προβληματισμούς μας, με αποτέλεσμα ως αυτο-εκπληρώμενη προφητεία να νιώθουμε για μια ακόμα φορά μόνοι και αποξενωμένοι. Η όποια αίσθηση ασφάλειας που φαίνεται να προσφέρει η κοινωνική απόσυρση και απομόνωση τελικά αποδεικνύεται πως στην πραγματικότητα δεν είναι στην ουσία παρά μια καλά οργανωμένη ψευδαίσθηση που δημιουργείται για λόγους αυτοπροστασίας, και η οποία χρειάζεται να αναλυθεί θεραπευτικά τόσο ως περιεχόμενο αλλά και ως διαδικασία.

Ένα ακόμα σημαντικό θέμα που μπορεί να αντιμετωπίζει κάποιος στις διαπροσωπικές του σχέσεις είναι η δυσκολία και ο φόβος δέσμευσης. Για παράδειγμα, ενώ κάποιος είναι ελκυστικός, επιτυχημένος επαγγελματικά και κοινωνικός, εντούτοις είναι μόνος. Εαν αυτός ο άνθρωπος μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με συχνούς έντονους τσακωμούς, τότε είναι πολύ πιθανό ένα κομμάτι του να φοβάται την οικειότητα στις σχέσεις για να μην επαναβιώσει το αρχικό οικογενειακό τραύμα ή μπορεί ασυνείδητα να πιστεύει πως δεν αξίζει μια καλή συντροφική σχέση. Ίσως αποδίδει στον εαυτό του κάτι κακό που μπορεί να συνέβη στην οικογένεια του, όπως για παράδειγμα τον θάνατο ενός μέλους, γεγονός που συνεπάγεται βαθιά συναισθήματα ενοχής, που ακόμα κι αν βιώνονται σε ασυνείδητο επίπεδο, μπορεί να τον ωθούν ουσιαστικά να σαμποτάρει τον εαυτό του στις σχέσεις του, αναρωτούμενος πώς γίνεται να κάνει διαρκώς λάθος επιλογές ανθρώπων που εξ αρχής δεν ήταν διαθέσιμοι. Ενα πιθανό ενδεχόμενο πίσω από την επιλογή μη διαθέσιμων συντρόφων μπορεί να είναι η αποφυγή κάποιας πλευράς της σεξουαλικότητας του ατόμου ή επειδή απλά δεν καταλαβαίνει τα συναισθήματα του και κατ’ επέκταση δε μπορεί να χρησιμοποιήσει τις αντιδράσεις του προς όφελος του.

Στη θεραπεία, μέσα σε ένα πλαίσιο ασφάλειας και εμπιστοσύνης, θα μπορέσουμε να συζητήσουμε για τα συνασθήματά σου, τόσο για τον εαυτό σου όσο και για τις σχέσεις σου. Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε μαζί να καταλάβουμε πώς μπορεί να αισθάνεσαι στη δική μας σχέση, θεωρώντας τη θεραπευτική σχέση συμβολικά ως ένα εργαστήριο, έναν μικρόκοσμο, μέσα στον οποίο μπορούμε να εξετάσουμε, να κατανοήσουμε και να δουλέψουμε όλα αυτά που σε προβληματίζουν και σε κρατάνε πίσω στη ζωή σου. Στην πορεία της θεραπείας θα αρχίσεις να νιώθεις πιο ελεύθερος, αυθεντικός, παθιασμένος και λιγότερο φοβισμένος στη ζωή σου, έχοντας πλέον τη δυνατότητα να χτίσεις ουσιαστικότερες και πιο υγιείς σχέσεις, βασισμένες στην εμπιστοσύνη, στην αμοιβαιότητα και στην ειλικρίνεια…